شعر میگون

از صدای پر مرغان سحر

لاله از خواب گران دیده گشود

اولین پرتو سیمایی صبح

بوسه بر گنبد مینا زده بود

دید: در مزرعه گنجشکی چند

می فرستند به خورشید درود

موج می زد همه جا بوی بهار

آن طرف سنبل خواب آلوده

شانه بر زلف پریشان می زد

نسترن خفته و دزدانه نسیم

بوسه بر پیکر جانان می زد

لاله گون چهره آن خفته به ناز

آتشی بود که دامان می زد

نرگس از دور تماشا می کرد

دختر صبح به دامان افق

زلف بر چهره فرو ریخته بود

جلوه خاطره انگیز سحر

سایه روشن به هم آمیخته بود

بوی جان پرور افسونگر یاس

موجی از شوق بر انگیخته بود

تاب می برد و توان می بخشید!

بر لب رود پر از جوش و خروش

پونه ها دست در آغوش نسیم

پرتو صبح در آیینه آب

روی هم ریخته موج زر و سیم

جلوه ای نو در آیات خدا

هر طرف نقش بدیعی ترسیم

ابدیت همه جا جلوه گر است

ژاله برده سبق از الماس

لاله ها برده گرو از یاقوت

دو کبوتر به سپیدی چون عاج

رفته تا عرش به سیر ملکوت

جز همان زمزمه مبهم رود

همه جا غرق در امواج سکوت

صبح میگون و تماشای بهشت

من بر این صبح روان بخش بهار

نظر افکنده ام از سینه کوه

خاطرات خوش ایام شباب

خفته در زیر غبار اندوه

دل درمانده ز حسرت به فغان

جان آزرده به محنت به ستوه

اشک از دیده فرو می ریزیم

گریه عاشق معشوقه پرست

همره ناله مرغ چمن است

درو دیوار به من می نگرند

باد را زمزمه با یاسمن است

رود می گرید و گل می خندد

هر کناری سخن از عشق من است

همه گویند که معشوق تو کو؟

اشک نی ریزیم و از درد فراغ

در دلم آتش حسرت تیز است بی تو میگون چه صفایی دارد

به خدا سخت ملال انگیز است!

 با همه تازگی و لطف بهار

 ماتم انگیز تر از پاییز است

تو بهار من و میگون منی!

فریدون مشیری(میگون، بازتاب نفس صبحدمان ج 1) گرفته شده از سایت شهدای میگون